Ἐλᾶτε στὸ Τραπέζι μας ἀπόψε! *** ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

Εὐτυχισμένος καὶ Δημιουργικὸς ὁ Νέος Χρόνος, 2017

          ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ 

Ἐλᾶτε στὸ τραπέζι μας ἀπόψε,
γιὰ τὴ χαρὰ νὰ κάμωμε μιὰ θέσι.
Τὴν πίττα μας, Πατέρα, τώρα κόψε,
νὰ ἰδοῦμε τὸ φλουρὶ σὲ ποιὸν θὰ πέσῃ.  
Κι ἄς μένῃ ἔτσι στρωμμένο ἀπόψε,ἄς μένῃ
κι ἡ σόμπα μας ἄς καίῃ ἐκεῖ στὸ πλάϊ.
Ἀπόψε μὲ τὴν κάπα χιονισμένη
θὰ ‘ρθῇ κι ὁ Ἅϊ-Βασίλης γιὰ νὰ φάῃ.

 
Στέλλιος Σπεράντσας
( Ἀναγνωστικὸν Δ΄ Τάξεως Δημοτικοῦ,
τοῦ Σχολικοῦ ἔτους 1957-58)

Δύο χαρακτηριστικὲς φωτογραφίες-ἀναμνήσεις τῆς παληᾶς ἐποχῆς, ὅταν τὸ Σχολεῖο μᾶς ἐγαλουχοῦσε μὲ τὰ νάματα τῆς Ἐθνικῆς Παραδόσεως, τῆς Ἀρετῆς, καὶ τῆς Χριστιανικῆς Κουλτούρας! ***
Χρόνια Πολλὰ καὶ Δημιουργικὰ σὲ όλους!

Ὁ Νέος Χρόνος Ἔρχεται!

  Ὁ Νέος Χρόνος 2017 πλησιάζει! 

Τί θά μᾶς φέρῃ στὴν Ελλάδα, ἄρα γε, ὁ Νέος  Χρόνος, 2017;

Εὐχὲς σὲ ὅλους τοὺς φίλους καὶ γνωστούς, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλους τοὺς Ἕλληνες, ὥστε,  ὁ νέος χρόνος 2017 νὰ εἶναι πλήρης ἐλπίδων καὶ νὰ βοηθήσῃ τὴν Ἑλλάδα καὶ τοὺς Ἕλληνες νὰ βγοῦν ἀπὸ τὸ βαθὺ σκοτάδι, ὅπου τοὺς ἔχουν βυθίσει οἱ ἐγχώριες καὶ ξένες δυνάμεις τοῦ σκότους! 

Χρόνια Πολλὰ σὲ ὅλους τοὺς φίλους καί, πρὸ πάντων, μὲ ΥΓΕΙΑ, ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ καὶ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ!

Τὰ Χριστούγεννα τοῦ Τεμπέλη

Τὰ Χριστούγεννα τοῦ Τεμπέλη

 ( Χριστουγεννιάτικον Διήγημα τοῦ Ἀλεξ. Παπαδιαμάντη

Ἐφημ. "Ἀκρόπολις", 25 Δεκεμβρίου 1896)

 

   Στὴν ταβέρνα τοῦ Πατσοπούλου, ἐνῷ ὁ βορρᾶς ἐφύσα, καὶ ὑψηλὰ εἰς τὰ βουνὰ ἐχιόνιζεν, ἕνα πρωί, ἐμβῆκε νὰ πίῃ ἕνα ρώμι νὰ ζεσταθῇ ὁ μαστρο-Παῦλος ὁ Πισκολέτος, διωγμένος ἀπὸ τὴν γυναῖκά του, ὑβρισμένος ἀπὸ τὴν πενθεράν του, δαρμένος ἀπὸ τὸν κουνιάδον του, ξωρκισμένος ἀπὸ τὴν κυρα-Στρατίναν τὴν σπιτονοικοκυράν του, καὶ φασκελωμένος ἀπὸ τὸν μικρὸν τριετῆ υἱόν του, τὸν ὁποῖον ὁ προκομμένος ὁ θεῖός του ἐδίδασκεν ἐπιμελῶς, ὅπως καὶ γονεῖς ἀκόμη πράττουν εἰς τὰ «κατώτερα στρώματα», πῶς νὰ μουντζώνῃ, νὰ βρίζῃ, νὰ βλασφημῇ καὶ νὰ κατεβάζῃ κάτω Σταυρούς, Παναγιές, κανδήλια, θυμιατὰ καὶ κόλλυβα. Κ᾽ ἔπειτα, γράψε ἀθηναϊκὰ διηγήματα!

  Ὁ προβλεπτικὸς ὁ κάπηλος, διὰ νὰ ἔρχωνται ἀσκανδαλίστως νὰ ψωνίζουν αἱ καλαὶ οἰκοκυράδες, αἱ γειτόνισσαι, εἶχε σιμὰ εἰς τὰ βαρέλια καὶ τὰς φιάλας, πρὸς ἐπίδειξιν μᾶλλον, ὀλίγον σάπωνα, κόλλαν, ὀρύζιον καὶ ζάχαριν, εἶχε δὲ καὶ μύλον διὰ νὰ κόπτῃ καφέν. Ἀλλ᾽ ἔβλεπες πρωὶ καὶ βράδυ νὰ ἐξέρχωνται, ἀτημέλητοι καὶ μισοκτενισμέναι, γυναῖκες φέρουσαι τὴν μίαν χεῖρα ὑπὸ τὴν πτυχὴν τῆς ἐσθῆτος, παρὰ τὸ ἰσχίον, καὶ τοῦτο ἐσήμαινεν, ὅτι τὸ ὀψώνιον δὲν ἦτο σάπων, οὔτε ὀρύζιον ἢ ζάχαρις.

  Ἤρχετο πολλάκις τῆς ἡμέρας ἡ γρια-Βασίλω, πτωχή, ἔρημη καὶ ξένη στὰ ξένα, ἥτις δὲν εἶχε προλήψεις, κ᾽ ἔπινε φανερὰ τὸ ρούμι της. Ἤρχετο καὶ ἡ κυρα-Κώσταινα ἡ Κλησιάρισσα, ἥτις ἐβοηθοῦσε τὸ κατὰ δύναμιν εἰς τὴν ἐκκλησίαν, ἱσταμένη πλησίον τοῦ μανουαλίου, διὰ νὰ κολλᾷ τὰ κηρία, καὶ ὅσας πεντάρας ἔπαιρνε τὴν Κυριακήν, ὅλας τὰς ἔπινε, μετ᾽ εὐσυνειδήτου ἀκριβείας, τὴν Δευτέραν, Τρίτην καὶ Τετάρτην.

  Ἤρχετο κ᾽ ἡ Στρατίνα, νοικοκυρὰ μὲ δύο σπίτια, ὁποὺ ἐφώναζεν εἰς τὴν αὐλόπορταν, εἰς τὸν δρόμον καὶ εἰς τὸ καπηλεῖον ὅλα τὰ μυστικά της, δηλ. τὰ μυστικὰ τῶν ἄλλων, καὶ μέρος μὲν αὐτῶν ἔμενον εἰς τὴν αὐλήν, μέρος δὲ ἔπιπτον εἰς τὸ καπηλεῖον, καὶ τὰ περισσότερα ἐχύνοντο εἰς τὸν δρόμον· κ᾽ ἐξωνομάτιζε* τὸν κόσμον, ποία νοικάρισσα τῆς καθυστερεῖ δύο νοίκια, ποῖος ὀφειλέτης τῆς χρεωστεῖ τὸν τόκον, ποία γειτόνισσα τῆς ἐπῆρεν ἕνα εἶδος, δανεικὸν κι ἀγύριστον. Ὁ μαστρο-Δημήτρης ὁ φραγκορράφτης τῆς ἐχρωστοῦσε τρία νοίκια, ὁ μαστρο-Παῦλος ὁ Πισκολέτος πέντε, καὶ τὸν μῆνα ποὺ ἔτρεχεν, ἕξ. Ἡ Λενιὼ ἡ κουμπάρα της τῆς πέρασε δευτέραν ὑποθήκην μὲ δόλον εἰς τὸ σπίτι, καὶ τώρα ἦτον ἀνάγκη νὰ τρέχῃ εἰς δικηγόρους καὶ συμβολαιογράφους διὰ νὰ ἐξασφαλίσῃ τὰ δίκαιά της. Ἡ Κατίνα, ἡ ἀνεψιά της ἀπ᾽ τὸν πρῶτον ἄνδρα της, τῆς εἶχεν ἀφήσει ἕνα ἀμανάτι διὰ νὰ τὴν δανείσῃ δέκα δραχμάς, καὶ τώρα κατὰ τὴν ἐκτίμησιν δύο χρυσοχόων ἀπεδείχθη ὅτι τὸ ἀσημικὸν ἦτο κάλπικον καὶ δὲν ἤξιζεν οὔτε ὅσον ἤξιζαν τὰ δύο φυσέκια μὲ τὲς σκουριασμένες μπακίρες ― τὰς ὁποίας, ἀφοῦ, κατὰ τὴν συνήθειάν της (αὐτὸ δὲν τὸ ἔλεγεν, ἀλλ᾽ ἦτο γνωστόν), ἔβγαλεν ἔξω τὸν γερο-Στρατήν, τὸν ἄνδρα της, τὴν κόρην της, τὴν Μαργαρίταν, καὶ τὴν ἐγγονήν της, τὴν Λενούλαν, ἤνοιξε τὴν κρύπτην, ἀπέθεσεν ἐκεῖ τὸ ἐνέχυρον, ἔβγαλε τὸ κομπόδεμα, ἔλαβε τὰ φυσέκια, καὶ τὰ ἐνεχείρισε μὲ τρόπον, ὁποὺ ἐσήμαινε νὰ τὰ δώσῃ καὶ νὰ μὴν τὰ δώσῃ, κ᾽ ἐφαίνοντο ὡς νὰ ἐκολλοῦσαν στὰ χέρια της, εἰς τὴν πτωχὴν τὴν Κατίναν.

ΠΡΙΝ 53 Χρόνια: Ὁ Καρδαμᾶς ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΟΣ!

Δεκέμβριος τοῦ 1963: Ὁ Καρδαμᾶς Χιονισμένος. 

Ἐδῶ, ὁ ἐπαρχιακὸς δρόμος Πύργου-Καρδαμᾶ-Ἀμαλιάδος, ὁ κεντρικὸς δρόμος τοῦ Καρδαμᾶ, ντυμένος μὲ τὰ χιόνια! 

 Ἀκριβὴς περιγραφή, στὴν λεζάντα τῆς Φωτογραφίας. 

.  

ΑΡΧΕΙΟΝ:  Καρδαμᾶς, Ἐφημερὶς τῶν Συζητήσεων.

Ἄνοιξη τοῦ 1965: Στὸ Ἀμπέλι τοῦ Βλαχέρη, στόν Καρδαμᾶ, γιὰ τὸν Ρέντο τῶν κτημάτων!

Ἄνοιξη τοῦ 1965: 

Στὸ Ἀμπέλι τοῦ Βλαχέρη, στόν  Καρδαμᾶ,  

                               γιὰ τὸν Ρέντο τῶν κτημάτων!

Ἡ  Καθημερινότητα στὸ Χωριό! 
Παληές Ἐποχές! 
 Στό Ἀμπέλι γιά τόν Ρέντο!

Ἡ καθημερινότητα τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων στὸ χωριό ἤτανε μία ἀστείρευτη πηγὴ δημιουργίας καὶ ἐπικοινωνίας μεταξύ τους! 

Ὁ Ἀριστοφανικός τύπος τοῦ Καρδαμᾶ, Ἀθανάσιος Ἀποστολόπουλος (ὁ μπαρμπα-Θανάσης, στὴν μέση) ἐπλούτιζε τὴν καθημερινότητα ὅσων ἐπικοινωνοῦσαν μαζί του, μὲ τὰ χωρατὰ του, μὲ τὰ ἀστεῖα του, καί μέ τὴν ἀκένωτη ἐπικοινωνιακή διάθεσή του! 

Ἡ εὐθυμία, ποὺ ἐξέπεμπε αὐτός ὁ χαρισματικὸς ἄνθρωπος, εἶναι ζωγραφισμένη στὰ χαρωπά πρόσωπα τῆς Κυρα-Γιαννούλας (κόρης τοῦ Βλαχέρη) καὶ τοῦ ἄνδρα της, Νικήτα!

********

 Ἄνοιξη, περί τό 1965, στό Ἀμπέλι τοῦ Βλαχέρη, στόν Καρδαμᾶ, γιά τό Ρέντισμα !  

 ( Η φωτογραφία εἶναι ἀπό τό Ἀρχεῖον τοῦ Ἄγγελου Λιβαθινοῦ). (C) Ἀρχείου: Ἄγγελος  Λιβαθινός

( ΠΑΤΡΙΣ Πύργου, 05.10.1938): Ἡ πολυαιωνόβιος " Ἐληά τοῦ Συρίμπεη" στὴν Ἀμαλιάδα!

Ἡ  περίφημος  καὶ πολυαιωνόβιος " Ἐληά τοῦ Συρίμπεη" στὴν Ἀμαλιάδα, κατά τὸ 1938!

Τήν περίφημον  αὐτήν "ἐληά τοῦ Συρίμπεη" τήν ἐμνημόνευαν  στὴν Ἀμαλιάδα καί κατά τήν ἐποχήν τῆς μαθητείας μας εἰς τό Γυμνάσιον Ἀρρένων καὶ εἰς τό Λύκειον Ἀρρένων Ἀμαλιάδος ( 1960-1966)-προσωπικῶς δὲν τὴν εἶχα ἐπισκεφθῆ ποτέ καὶ, ὡς ἐκ τούτου, δὲν  εἶχα γνωρίσει τὴν ἐντυπωσιακὴν παρουσία της στὸν χῶρον! 

 Ἄρα γε ὑπάρχει ἀκόμη αὐτό τό  ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΜΝΗΜΕΙΟΝ  τῆς Φύσεως, ποὺ δὲν τὸ ἐταπείνωσε οὔτε καὶ αὐτὸς ὁ φοβερὸς Ἰμπραήμ, μὲ τοὺς καταστροφικοὺς ἐμπρησμοὺς του, ἤ "ἔπεσε" καὶ αὐτό ὑπὸ τὴν ἐν Ἑλλάδι ἐπέλαση τοῦ ἀδηφάγου, "δυτικοῦ",  δῆθεν "πολιτισμοῦ";

...............

(C)  Ἀρχείου:   Ἄγγελος  Λιβαθινὸς

1938: Ὅταν οἱ Ἱερεῖς ἐξελέγοντο ὑπὸ τῶν ἐνοριτῶν !!!

ΠΑΤΡΙΣ   Πύργου, Ἰανουάριος- Φεβρουάριος 1938: 

 Ὅταν οἱ Ἱερεῖς ἐξελέγοντο ὑπὸ τῶν ἐνοριτῶν !!!

(C)  Ἀρχείου:   Ἄγγελος  Λιβαθινὸς

1937: Ἔρευνα δι' ἀνεύρεσην Γηπέδου, πρὸς ἀνέγερση Νοσοκομείου εἰς Ἀμαλιάδα!

Μάϊος  1937:  Ἔρευνα  δι' ἀνεύρεσην  Γηπέδου, 

πρὸς ἀνέγερση Νοσοκομείου εἰς Ἀμαλιάδα! 

 -------------------

 (C) Ἀρχείου: Ἄγγελος  Λιβαθινός

2 Φεβρ. 1934: Ἀπό τὸν Καρδαμᾶ εἰς τὸ ΦΘΙΣΙΑΤΡΕΙΟΝ «ΣΩΤΗΡΙΑ» ἐν Ἀθήναις.

 Ἀπὸ τὸν Καρδαμᾶ εἰς τὸ ΦΘΙΣΙΑΤΡΕΙΟΝ «ΣΩΤΗΡΙΑ», ἐν Ἀθήναις  

( ΠΑΤΡΙΣ  Πύργου, 2 Φεβρ. 1934)

  

                                                                                                                     Ἱστορικὴ Ἔρευνα καὶ Ἐπιμέλεια:

                                                                                                                                  Ἄγγελος Λιβαθινός

                                                                                                                               Καθηγ. Μαθηματικῶν

Μία ἐξόχως συγκινητική, πένθιμη καὶ γεμάτη ἀνθρώπινα συναισθήματα περιγραφὴ τοῦ πόνου καὶ τῆς ἀγωνίας τῶν ἀσθενῶν τοῦ ἐν Ἀθήναις Νοσοκομείου «ΣΩΤΗΡΙΑ»  καὶ τῶν συγγενῶν τους, γραμμένη ἀπὸ ἕναν Καρδαμαῖον,  ὁ ὁποῖος θρηνεῖ τόν πόνον καὶ τὰ βάσανα τῆς Μητέρας του, ἡ ὁποία νοσηλεύεται ἐκεῖ, καὶ ἡ, ὡς βάλσαμον, παρουσία εἰς τό Νοσοκομεῖον  τοῦ ἐξ Ἀμαλιάδος Ἰατροῦ, Γεωργίου Τατάνη!

Πληροφοριακὰ  καὶ Ἱστορικὰ σχόλια τοῦ Ἐπιμελητοῦ :
 Ὁ Συγγραφεὺς τοῦ ἄρθρου στὴν ἐφημερίδα «ΠΑΤΡΙΣ» τῆς 2.2.1934 ὑπογράφει μὲ τά στοιχεῖα: « Καρδαμᾷ 2/2/1934, Ἀθ. Καν… », ἑπομένως ὑπονοεῖται ὅτι εῖναι Καρδαμαῖος, καὶ στὸ κείμενὸν του περιγράφει τὴν προσωπικὴν του καὶ οἰκογενειακὴν του ἀγωνία, γιὰ τοὺς πόνους καὶ τὰ βάσανα τῆς ἀγαπημένης του Μητέρας, ἡ ὁποία νοσηλεύεται στὸ Νοσοκομεῖον «Σωτηρία», πάσχουσα, ὡς φαίνεται, ἀπὸ κάποιο βαρὺ νόσημα τοῦ θώρακος.
Προσπαθοῦντες νὰ ἐπιβεβαιώσουμε τὴν ἐκ Καρδαμᾶ καταγωγὴ τοῦ ὑπογράφοντος "Ἀθ. Καν... ", καὶ ἀξιοποιοῦντες τὰ Ἀρχεῖα, ποὺ διαθέτουμε γιὰ τὸν Καρδαμᾶ καὶ τοὺς παλαιοὺς κατοίκους του, ὁδηγηθήκαμε στὴν ἀποκάλυψη τοῦ πλήρους ἐπωνύμου καὶ τῆς οἰκογενείας τοῦ Συγγραφέως αὐτοῦ τοῦ ἄρθρου!:

  Πρόκειται γιὰ τὸν  νέον, Ἀθανάσιον Κανελλόπουλον, τοῦ ὁποίου ὁ Πατέρας, μὲ ὀνομαστικὰ στοιχεῖα: Κ. Κανελλόπουλος, κατὰ τὴν περίοδον ἐκείνην, διετέλει  Σταθμάρχης τοῦ Σιδηροδρομικοῦ Σταθμοῦ Καρδαμᾶ,  τουλάχιστον κατὰ τὸ χρονικὸν διάστημα  ἀπὸ τοῦ ἔτους 1932 μέχρι καὶ τοῦ 1934. Ἴσως καὶ νὰ ὑπηρετοῦσε στὸν Καρδαμᾶ καὶ πρὸ τοῦ 1932, ἴσως καὶ μετὰ τὸ 1934, ἀλλὰ δὲν διαθέτουμε βέβαια   στοιχεῖα περὶ αὐτοῦ.

Ὁ νεαρὸς Ἀθανάσιος Κανελλόπουλος ( «Ἀθ. Καν…»), διαμένων  μετὰ τῆς οἰκογενείας του στὸν Καρδαμᾶ, συμφώνως πρὸς δημοσίευμα τῆς Ἐφημερίδος «Πατρίς» γιὰ τά ἀποτελέσματα τῶν προαγωγικῶν Ἐξετάσεων  τοῦ Γυμνασίου Ἀμαλιάδος, ὑπῆρξε μαθητὴς τοῦ Γυμνασίου αὐτοῦ, ἀπὸ τὸ  ὁποῖον  φαίνεται, ὅτι μᾶλλον  ἀπεφοίτησε. Ὁ Πατέρας του, Κ. Κανελλόπουλος, ἐμφανίζεται τὴν 3^ην Ἰουλίου 1932 σὲ  εὐχαριστήριον δημοσίευμά του στὴν ἐφημερίδα  «ΠΑΤΡΙΣ» Πύργου πρὸς τὸν Ἰατρὸν, κ. Νταῆν, ὑπογράφων μὲ τὰ στοιχεῖα: « Ὁ Εὐγνωμονῶν,  Κ. Κανελλόπουλος, Σταθμάρχης Καρδαμᾶ».   

 Ὁ Ἰατρός, κ. Νταῆς, ἐφρόντιζε  ἰατρικῶς τὴν σύζυγον τοῦ Σταθμάρχη  Κ. Κανελλοπούλου, ἡ ὁποία καὶ τότε, ὡς φαίνεται, ἔπασχε ἀπὸ τὸ νόσημα, τὸ ὁποῖον  ἀργότερον (1933) τὴν ὁδήγησε στὸ Φθισιατρεῖον «Σωτηρία», γεγονός, τὸ ὁποῖον περιγράφει μέ λίαν συγκινητικὴν καὶ σπαρακτικὴν ἔκφρασην ὁ ὑιὸς της, «Ἀθ. Καν… », δηλαδή ὁ νέος  Ἀθανάσιος Κανελλόπουλος.

 Ἡ «Σωτηρία» ἤτανε τότε τὸ μεγαλύτερον Νοσοκομεῖον τῆς Ἑλλάδος (καὶ τῶν Βαλκανίων) γιὰ ἀσθενεῖς πάσχοντες ἀπὸ φυματίωση ἤ ἀπὸ ἄλλο βαρὺ νόσημα τοῦ θώρακος (Φθισιατρεῖον)!     

………..

Ἀκολουθεῖ ἡ ἀντιγραφὴ τοῦ  ἐξαιρετικοῦ  καὶ συγκινητικοῦ Ἄρθρου τοῦ ἐκ Καρδαμᾶ Νέου, Ἀθ(ανασίου)  Καν(ελλοπούλου), στὴν ἐφημερίδα «ΠΑΤΡΙΣ» Πύργου ( 2.2.1934): 

 

Ἐφημερὶς  «ΠΑΤΡΙΣ»  Πύργου 02.02.1934

………………………………………….

Η ΔΡΑΣΙΣ  ΤΟΥ ΣΥΜΠΟΛΙΤΟΥ  κ. Γ. ΤΑΤΑΝΗ  ΕΙΣ ΤΟ ΦΘΙΣΙΑΤΡΕΙΟΝ « ΣΩΤΗΡΙΑ»

……………………

Ὅποιος ταξείδεψε στήν Ἀθήνα καὶ δὲν πῆγε νὰ ἐπισκεφθῇ τό   Φθισιατρεῖο τῆς «Σωτηρίας» (τὸ θλιβερὸ αὐτὸ οἴκημα, ποὺ προβάλλει αἰνιγματικὰ μέσ’ στὴν γύρω ὀργιώδη ζωή), δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ νοιώσῃ τὸ μέγεθος  τοῦ ἀνθρωπίνου πόνου, ποὖναι τρανώτερος κι  ἀπ’ αὐτὸν τόν θάνατο ἀκόμα!  Μέσ’ στὸν ξεχωριστὸ κόσμο τῆς «Σωτηρίας» πεθαίνουν κατὰ τόν πιὸ ἀλλόκοτο τρόπο δύο χιλιάδες ψυχές, ἐνῷ βλέπουν, μιλοῦν, κινοῦνται, ζοῦν, στὴν ἐπιφάνεια τῆς ἐξωτερικῆς ἐντυπώσεως τῶν ἄλλων, ποὺ ἀπὸ ἐκείνους τοὺς χωρίζει μακρυνὴ ἀπόσταση.

Γύρω ἀπὸ τὸ μεγαλόπρεπο καὶ περίεργο αὐτὸ κοιμητήριο, ὑψηλὰ καὶ ἀγέρωχα στέκονται τ’ ἀθάνατα πεῦκα, ποὺ λὲς καὶ σαρκάζουν μ’ ἕνα γέλιο, ποὺ θέλει νὰ κλάψῃ. Δὲν λένε τίποτα ὡστόσο. Στὴν ὄψη τους κλείνουν μιὰ σκληρὴ ἀταραξία  καὶ μόνον τὰ φύλλα των ψέλνουν βουβό καὶ στριγγὸ τὸ ἐπικήδειο μοιρολόγι, ὅταν ἡ διπλανὴ καμπάνα πένθιμους σκορπίσῃ τοὺς ἤχους τῆς αἰώνιας εἰδήσεως, ὅτι κι  ἄλλου ἑνὸς σκεπάστηκαν  τὰ δακρυσμένα μάτια,  κάτω ἀπὸ τὸ βαρύ πέλμα τῶν κουρασμένων του βλεφάρων. Κι  ἡ νοσοκόμος, -ἡ ἴδια νοσοκόμος, ποὺ τὸ ἐπάγγελμὰ της τὴν ἔμαθε νὰ ξέρῃ ἀπ’ ἔξω τὸ μάθημὰ της- ἐπισφραγίζει  μὲ τὰ ἴδια πάντα λόγια τὴν συνηθισμένη πληροφορία:

-Στὸ Νο…  πέθανε ἡ ….. .  Ἄφησε 5-10 δραχμές……

  Ἔτσι σ’ ἕνα ἀδιάκοπο καὶ μονότονο γύρισμα μιᾶς  λυπητερῆς ἱστορίας, ποὺ ποτὲ της δὲν τελειώνει,  διαγράφονται ἀπὸ τόν στυγνὸ κατάλογο οἱ πεθαμένοι, γιὰ νὰ γραφτοῦν οἱ ζωντανοί, ποὺ κουβαλιῶνται κάθε μέρα στὸ Σανατόριο.

-Οἱ ζωντανοί!  Πῆγα κι  ἐγώ (μῆνες τώρα) τόν πιὸ ἀγαπημένο μου ζωντανό, ἕνα πρόσωπο, ποὺ μαζὶ του μὲ συνδέουν οἱ λεπτότεροι καὶ εὐλαβικώτεροι δεσμοί, ἀπὸ τὴν ἡμέρα, ποὺ γεννήθηκα.  Ἤμουνα ξένος πρὸς τὸ περιβάλλον ἐκεῖνο καὶ ζήτησα κανέναν πατριώτη ἐκεῖ. Γιὰ καλὴ μου τύχη βρῆκα τόν κ. Γεώργ. Τατάνη, Ἰατρό, ἀπὸ τὴν γειτονικὴ μας Ἀμαλιάδα, ἐπιστήμονα μὲ ἐξαιρετικὴ δράση καὶ μὲ ἐπιτυχίες, ποὺ τώρα, πολλοὶ ἀπὸ τοὺς θεραπευομένους του ὁμολογοῦν μὲ σεβασμὸ καὶ προφέρουν μὲ συγκίνηση τὸ ὄνομὰ του.  

Στὸ πρόσωπο τοῦ κ. Τατάνη ὅμως δὲν συνήντησα μόνον τόν δυνατὸ γιατρό, ἀλλὰ καὶ τὸν ὑπέροχο πατριώτη. Γιατί, ὅταν τοῦ εἶπα, ὅτι εἶμαι ἀπὸ τὰ μέρη τὰ δικὰ μας, δὲν προσπάθησε,  παρὰ πῶς νὰ μ’ ἐξυπηρετήσῃ περισσότερο καὶ καλλίτερα.

Εἶναι, ἀλήθεια, μεγάλος πατρώτης ὁ κ. Τατάνης. Ἡ ὑποστήριξη, ποὺ μὲ τόση ἀφιλοκερδῆ προθυμία δίνει στοὺς πατριῶτες του, δὲν μπορεῖ νὰ ζωγραφισθῇ μὲ τὴ φτωχὴ μου πέννα. Εἶναι μεγαλύτερη ἀπὸ ὅσο μπορεῖ κανένας νὰ φαντασθῇ· καὶ γι’ αὐτό, ἐκφράζων τὸν  εἰλικρινῆ ἐνθουσιασμὸ μου, ἀπὸ τὴ στήλη αὐτὴ τῆς ἐφημερίδος, θέλω νὰ βροντοφωνήσω σ’ ὁλόκληρη τὴν Ἠλεία, ὅτι ὁ κ. Τατάνης ἀποτελεῖ σέμνωμα  τόσο στὸν ἐπιστημονικὸ κόσμο τῆς Ἑλλάδος, ὅσο καὶ παρήγορη ἐλπίδα, σὲ ὅσους καταφεύγουν στὴ «Σωτηρία», ὅπως σ’ ἐκείνη τὴ γλυκειὰ μάνα, ποὺ πονεῖ ἐκεῖ ἐπάνω, ὅσο καὶ σὲ μίαν ὁλόκληρη οἰκογένεια, πού κλαίει ἐδῶ κάτω τὴν ἀδυσώπητη στέρησί της….

                                                                                 Καρδαμᾷ  2/2/1934 

                                                                         Ἀθ.  Καν.....                       

-----------------------------

Ἄγγελος Λιβαθινὸς